İçten pazarlıklı, pimpirikli adamları hiç sevmedim; kelle mi ucuz, ciğer mi ucuz hesabını yapanları da… Ömürleri korkaklık ve pısırıklıkla geçmiş, yarın kaygılı “bilmem ki, nasıl söylesem ki, ben bu konuda tarafsızım” diyen pümpürüklü adamları ve en hayatî konularda ikircikli davranan, silik, ezik karakterli yağdanlıkları hiç sevmedim.
Olaylar çapraşık, meseleler karmaşık olabilir. Mütereddit davranıp karar vermekte zorlanabilirsiniz. Bu durum, hayatta her insanın başına gelebilir. Hatta imkânsızlıklar içinde kıvrandığınız ânlar da olur. Gücünüzün, paranızın, aklınızın yetmediği çaresizlik zamanlarında hayat sizi perişan edebilir. Bunlar doğal hayatın akışı içinde her zaman olabilecek şeylerdir.
Fakat haksızlık karşısında susmak, doğruyu söylemekten korkmak, “acaba ne derler?” endişesiyle pısırık davranmak, ince pazarlıklar yapıp duymazlıktan ve bilmezlikten gelmek çaresizlik zamanının perişanlıklarından değildir.
Her kim, “ ben tarafsızım” diyorsa, eksik söylüyor demektir. İnsan mutlaka bir şeyin tarafıdır; ya iyinin ya kötünün, ya güzelin ya çirkinin, ya doğrunun ya yalanın, ya Hakk’ın ya Şeytanın... Dışa yansıtmasa bile, mutlaka iç dünyasında taraf olduğu bir “yan” vardır.
Hâkim mahkemede tarafsız değildir; adaletten yanadır. Savcı kamudan, avukat müvekkilinden, şahit doğrudan yanadır. İşlediğiniz bir cürüm yoksa adaletten niye rahatsızlık duyacaksınız ki? Ama adaletten canı yanmış bir adam, tarihin derinliklerinden bu söylediklerimize itiraz ediyor:
Kadı ol davacı muhbir dahi şahit
Ol mahkemenin hükmüne derler mi ki adalet?
Ben de tam işte bunu söylüyorum. Tarafsız olmak, nötr kalmak neredeyse imkânsızdır. Vurdumduymaz bir tavırla: “Bu konu beni ilgilendirmiyor” deseniz bile, aslında meseleye uzak da kalsanız, tarafınızı belli etmiş olmuyor musunuz?
Bilim adamı tarafsız değildir; inandığı, savunduğu bir tez vardır, “tezi”nin tarafındadır. Hakem, anlık pozisyonları kendi görüş açısına göre karar veren adamdır. Çaldığı düdük, verdiği karar birilerini rahatsız ediyorsa; sakın o rahatsız olanlar maçı başka gözle izleyen “taraftarlar” olmasın!
Sanatkârlar, şairler, yazarlar, müzisyenler, gazeteciler de tarafsız değildir. Mahalle sakinleri, çarşı esnafı, berber çırakları, lokanta garsonları da tarafsız değildir. Siyasî partiler, dernekler, meslek kuruluşları, kadın dayanışma örgütleri tarafsız mıdır? Ya cemaatler, tarikatlar tarafsız mı? Her birinin dünya görüşü, olaylara yaklaşım biçimi, beklentileri, hayalleri, kabullenme ya da direnmeleri farklı farklıdır. Kim demiş insan tarafsızdır diye?
Ben tarafsız değilim, tarafım. Haksızlık karşısında hakkın, zulmün karşısında mazlumun taraftarıyım diyebilenler beri gelsin! İyiliğe, güzelliğe tarafım diyenler safını belli etsin. Yerli ve millî olandan yanayım diyenler, bunu göğsünü gere gere söylesin. Münafığı sevmem, müminin kardeşiyim;
riyakârlığı istemem, samimiyetin âşıkıyım; haksızlık, soysuzluk karşısında susan dilsiz şeytan olamam; baskı ve zulme karşı susamam diyenler birbiriyle kucaklaşsın! Kim demiş insan tarafsızdır diye?
Türk Tabipler Birliği, Afrin harekâtı için “durdurun bu savaşı” diye çağrıda bulunmuş. Durup dururken savaşı kim ister ki? Savaş ölüm demektir. Fakat Emperyalistlerin bu topraklarda “vekâlet savaşları” yürüttüğünü bile bile, salt savaş karşıtlığı üzerinden çağrıda bulunmak kimin ve neyin taraftarlığıdır? Bu konuda tarafsız olamam, elbette devletimin ve milletimin tarafındayım. Kim demiş insan tarafsızdır diye?
Rahmetli Dilaver Cebeci’nin Mavi’nin Türküsü şiirinden birkaç mısralarıyla bitirelim:
“İçim içime sığmıyor, maytaplardan deliyim;
Bir bayrak dalgalansa yüceden,
'Hadi!' dese birisi
Peşindeyim, vallahi peşindeyim.”
