Yer :Azerbaycan, Hocalı.
Tarih:26 Şubat 1992
Ajansların bütün dünyaya duyurduğu acil kayıtlı haber: Katliam!
Elleri bir ağaca arkadan bağlanan hamile bir kadının başına dikilmiş iki Ermeni yazı tura atıyorlar. Bu kanlı kumarı yaklaşık 100 yıl önce Anadolu toprağında, Kars'ta, Ağrı'da, Van'da, Erzurum'da ataları da oynamıştı. Yazı turayı onlardan duymuşlardı. Karnı burnundaki Azerbaycanlı kadının doğumu oldukça yakın görünüyordu. Kadın sapsarı kesilmişti. Elbiseleri yırtık, ayakları çıplaktı. Ermenilerin uzun boylu olanı, elindeki AK-47 model Rus yapımı otomatik tüfeğin namlusuna monte edilen seyyar kasaturayı çıkartırken, diğeri elindeki demir parayı havaya attı:
-Akçik, manç?..(Kız mı, oğlan mı?)
-Akçik... (Kız)
Bu cevap üzerine 'oğlan' diyerek bahse giren Ermeni, elindeki kasatura ile hamile kadının karnını bir hamlede yarıp çocuğu çıkarttı. Kan bürümüş gözleriyle bebeğin kasıklarına baktı:
-Tun şahetsar, ınger... (Sen kazandın, yoldaş)
-Yesşahetsapayts ays bubrikı inç bes bidigişdana?... (Ben kazandım; ama bu bebek nasıl beslenecek?)
-Mayrigı bedge gişdatsine. (Annesi besleyecek elbette! )
Bunun üzerine, diğerine göre daha kısa boylu olan Ermeni, bir hamlede kasaturaya geçirdiği bebeği annesinin göğsüne yapıştırdı:
-Mayrig yerahayin zizdur. (Çocuğa meme ver!)
Aynı dakikalarda Hocalı'nın başka bir semtinde, tek kale futbol maçı hazırlığı vardı. İki kesik Azerbaycanlı kadın başını kale direği yapmışlar, top arayışına girmişlerdi. Başı tıraşlı bir çocuk bulup getirdiklerinde ise, Ermeni çeteci sevinçle bağırdı:
-Asixnma/,çimi yev bızdıge, aveg gındırnadabidi. Gıdıresek!.. (Bu hem saçsız hem de küçük, iyi yuvarlanır. Kopartın!..)
Aynı anda çocuğun gövdesi bir tarafa, başı da orta yere düşmüştü. Ermeniler zafer naraları atıyor, kanlı postalları ile kesik çocuk başına vurarak kaleye gol atmaya çalışıyorlardı.
Bu iki olay Hocalı'da bundan çok değil, sadece 26 yıl önce yaşandı. Her iki olay da Ermeni çetecilerin katliamlarını görmüş tanıkların anlatımlarıdır.
Ne yazık ki, 26 Şubat 1992 günü binlerce Azerbaycan Türkü, akıl almaz yöntemlerle vahşice katledildi. Ajanslar, katliamı bütün dünyaya hızla geçerken; Hocalı'da vahşeti yaşayan insanlar çaresizlik içindeydiler. Türkiye'de büyük infial uyandıran katliamın ilk görüntüleri, TRT ekranlarında yayınlanmıştı. Bütün bu olup biteni Batılı gazeteciler, özellikle de New York Times belgeledi.
26 Şubat'ta, güçlü silahlarla donatılmış Ermenistan Silahlı Kuvvetleri ile Hankendi'nde konuşlanmış Albay Zarvigarov komutasındaki 366. Rus Motorize Alayı, Hocalı'ya saldırarak tarihin en vahşî katliamlarından birini gerçekleştirdi. 26 Şubat gecesi, Rus motorize Alayı'nın tanklarından açılan top ve roket saldırıları ile Hocalı Havaalanı kullanılamaz hâle getirilerek şehrin dış dünya ile ilişkisi tamamen kesildi. Savunmasız kalan şehre giren Rus destekli Ermeni askerleri; çocuk, yaşlı, kadın, bebek demeden birçok insanımızı vahşîce katletti.
Ermeni işgalindeki Hocalı'da dehşet verici olaylar yaşandı. Canlı canlı insanların kafa derilerini yüzdüler, sağ olarak ele geçirdiklerini ise, insanlık dışı işkenceye ve tıbbî deneylere tâbi tuttular! İnsanların kol ve bacaklarını hızar ve testerelerle diri diri kestiler! Genç kızların önce saçlarını, sonra da kafa derilerini yüzdüler! Babanın gözü önünde evladını, evladının gözü önünde de babayı kurşunlara dizdiler! Kesik kafaları sepetlere doldurup toplu mezarlara gömdüler!
Peki, neydi bu düşmanlığın sebebi?
· Ermenistan'daki okul duvarlarına asılan haritalarda Türkiye'nin 12 ili yer almaktayken…
· Ermenistan'ın bayrağında Türkiye hudutları içindeki Ağrı Dağı'nın resmi varken…
· Ermenistan Millî Marşı'nda “Topraklarımız işgal altında, bu toprakları azat etmek için ölün, öldürün'!” denmekteyken…
Başkaca bir sebep aramaya gerek var mı bilmem! Dağlık Karabağ Bölgesi'nde bulunan Hocalı'ya, eski Sovyet İttifakı Silahlı Kuvvetleri'ne ait 366. Motorize Alayı'nın desteği ile saldıran Ermeni Silahlı Kuvvetlerinin yaptığı bu katliam sonucunda 613 Azerbaycan Türkünün hayatını kaybettiği resmî olarak açıklandı. Ancak kayıp sayısının bu rakamların çok üstünde olduğu bilinmektedir. 56 hamile kadın, karnı yarılmış olarak bulundu. Bu alçak saldırıda, 487 kişi ağır yaralanmış, 1275 kişi ise rehin alınmış, geri kalan nüfus da canını zor kurtarmıştır. Ancak bu mazlum insanlar, insanlık dışı bu katliamın tahribatından ruhlarını ve hafızalarını asla kurtaramadılar.
Şahitlerin anlattıklarını dinleyenler önce kulaklarına inanamadılar. Fakat katliam sonrası Hocalı'ya ulaştıklarında ise, görgü tanıklarının abartmadığını kısa sürede anladılar. Hocalı'da katliam bölgesini gezen Fransız gazeteci Jean-Yves Junet'nin gördükleri karşısında söyledikleri, katliamın ne kadar büyük boyutlarda olduğunu anlatıyordu: “Pek çok savaş hikâyesi dinledim. İtalyan ve Alman Faşistlerin zulmünü işittim; fakat Hocalı'daki gibi bir vahşeti ne duydum ne gördüm. Umarım, kimse böyle bir olayı bir daha tanıklık etmez.”'
Peki, 26 Şubat 1992 günü yaşanan bu katliamın emrini kim vermişti? Ermenistan Devlet Başkanı Robert Koçaryan! Karabağ'da barış istediği için aşırı milliyetçilerin tepkisine daha fazla direnemeyen Levon Ter Petrosyan istifa edince; 30 Mart 1998 yılında ondan boşalan Devlet Başkanlığı koltuğuna,'Hocalı Katliamı'nın baş sorumlusu, azılı terörist Robert Koçaryan oturdu!
İnsanın en büyük hakkı, tabii ki yaşama hakkıdır. İntikam hırsıyla Ermenilerin öldürülmesine asla taraftar değiliz. Ancak, ülkemizde bir Ermeni öldürüldü diye yürüyüş yapanlar, “Hepimiz Ermeniyiz!” diye bağıranlar, Hocalı katliamı için kılını kıpırdatmadılar! ASALA'nın öldürdüğü Türk diplomatları için lanetleme mitingi düzenlemediler, ellerine bayrak alıp sokaklara dökülmediler! “Ne mutlu, Türküm” diye bağırmadılar!
Kendi ülkesinde soysuzlaşanlara yazıklar olsun!
